Δύο τηλεφωνήματα (απελπισίας) που έτυχε να ακούσω χθές. Στο ένα, την τηλεφωνική μου συνομιλία με λόγιο, διέκοψε η (τηλεφωνική επίσης) κλήση της γυναίκας του, από την επαρχία: «Όχι, Ελένη μου, πώς να θυμάμαι; Να τα βρει ο λογιστής. Σε παρακαλώ, πνίγομαι, ξέρεις πού είμαι αυτή τη στιγμή; Να τα βρει αυτός. Πώς να θυμάμαι;» Και η υπέροχη κατακλείδα: «Πιο εύκολα σου απαγγέλλω ολόκληρη τη Λ' ρ
αψωδία της Ιλιάδος, παρά αυτό που ζητάς.»
Το δεύτερο αφορούσε μια κλίση για πληροφορίες, στον λεγόμενο ΟΣΕ. Εκείνος που τηλεφώνησε είχε υπομονή. Τερατώδη. Περίμενε, περίμενε, περίμενε, και περίμενε. Ωρα. Περίμενε
μ α τ α ί ω ς, εις μάτην, ασκόπως, τσάμπα, σαν κορόιδο. Στο τέλος έκλεισε το τηλέφωνο: «Όχι να σας κλείσουν, καθίκια, και τις γραμμές να πουλήσουν»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου