Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

ΒΟΝΙΦΑΤΙΟΣ ΒΟΝΑΦΕΝ



Ο παλιατζής που μου πούλησε σήμερα αυτό το κεφάλι είναι και λαχειοπώλης. Τον βλέπω να κατεβαίνει τη Σκουφά και να ανεβαίνει την Ακαδημίας καθημερινά, διαλαλώντας, με έναν μικρό τραυλισμό, τις πεντάδες του. Προφανώς τα καταφέρνει με τους δύο τομείς που καταπιάνεται. Χαρακτηριστικό του: Δεν διαπραγματεύεται την τιμή που προτείνει (κοινώς δεν παζαρεύεις μαζί του). Αγόρασα φτηνά αυτόν τον κύριο του 19ου, γιατί η πλάτη του είναι σπασμένη. Και το υλικό του, άλλωστε, δεν είναι πολύτιμο. Κάτι συνθετικό. Κοιτάζοντάς τον, όμως, καθώς τον έστηνα και τον αρχειοθετούσα φωτογραφικά, μου θύμιζε πολύ, με παρέπεμπε, σε κάποιο γοητευτικό ιστορικό πρόσωπο, περί του οποίου διάβαζα προ ημερών: 

τον πρώτο φαρμακοποιό του Ναυπλίου (1828), Τεργεστίνο γιατρό Βονιφάτιο Βοναφέν, που ταρίχευσε τη σορό του Καποδίστρια. Είναι, ομολογώ, το πιο ωραίο όνομα αλλοδαπού κατοίκου που θυμάμαι. Μακρινό και πραγματικό συγχρόνως, ιστορικό και απόκοσμο. Ο "Βονιφάτιος", λοιπόν. "Κατεχωρήθη", που έλεγε εκείνος ο σχολαστικός ληξίαρχος, στον μαγικό "Γκάσπαρ Χάουζερ" του Χέρτζοκ. "Κατεχωρήθη", αν και στη βιτρίνα (στο μουσείο) η ταυτότητα, όπως λέει η θεωρία, χάνεται, το πορτρέτο γίνεται έργο, ο Βονιφάτιος θα μεταβληθεί σε έκθεμα, καρπό, μάλιστα, ανώνυμων χεριών και άγνωστης καταγωγής. 

Προσπαθώ από ώρα να τον "ταριχεύσω" με πρόχειρο υλικό που θα τον γεμίσει και θα του στηρίξει την πλάτη. Προς το παρόν έβαλα εφημερίδες με ξυλόκολλα. Η προτομή του (15 επί 8) δεν έχει ούτε βάση και μόνον έτσι μπορεί να σταθεί όρθια σε ένα ράφι της βιτρίνας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: