Μεγάλο ενδιαφέρον, σε μια τακτική αρθρογραφία που πρέπει να έχει συγκεκριμένη έκταση, είναι το πώς θα πεις κάτι αρτιο και νοηματικά πλήρες με συγκεκριμένο αριθμό λέξεων. Κάποτε, όταν το κείμενό σου είναι πλήρες δεν είναι μορφικά ικανοποιητικό, όταν έχεις πει εκείνα που ήθελες υστερεί μορφικά.
Ποτέ δεν ξεχνάω την καλύτερη ιστορία από το άνισο "Ιστορίες του κ. Κόινερ", του Μπρέχτ. Εκεί κάποιος ήθελε να κουρέψει και να κάνει σφαίρα έναν θάμνο. Κούρευε από δω, έφευγε το σχήμα από την άλλη. Διόρθωνε την άλλη, η σφαίρα έχανε την τέλεια σφαιρικότητα. Στο τέλος όταν κατάφερε να φτιάξει τέλειο τον όγκο δεν είχε μείνει πια θάμνος.
Έτσι, έβαλα ως στόχο, σ' αυτά τα μικρά κείμενα που γράφω στο "Έθνος" του Σαββάτου, να χρησιμοποιώ 376 λέξεις. Δεν υπάρχει γιατί. Έτσι. 376. Η διαλκυστίνδα μορφής και περιεχομένου, το στοίχημα της φόρμας που θα λέει ό,τι ακριβώς θέλει, γίνεται πιο προκλητικό, απόλυτα φιλοπαίγμον και καταλήγει σε άσκηση και μαθητεία. Κι όπου υπάρχει μαθητεία, όπως έλεγα πριν, έχεις την εντύπωση ότι ξεγελάς το χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου