Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΑΝΟΙΚΕΙΟ



Η γλώσσα, η γλώσσα, τι ανίσχυρο (και απελπισμένο) όργανο, για να δούμε και να παραστήσουμε διαφορετικά το ανοίκειο. Ένας γνωστός, που πήγαινε κάποτε στο Λονδίνο για να χειρουργηθεί, μου είπε ότι πάει "Στη Μέκκα της Ιατρικής". Η ίαση γινόταν πιθανότερη με ένα σχήμα λόγου. Μια κυρία που δεν ένιωσε άνετα όταν την είδα κάποτε να συνοδεύεται, μου εξήγησε ότι ο σύζυγός της είχε "αποβιώσει". Το λόγιο ρήμα ήταν σχεδόν μια συγγνώμη για τον απόντα.

Ένα παιδί της δημοτικής αστυνομίας μου είπε προχθές ότι δεν μπορούν να κλείσουν πια το Θησείο για τα τροχοφόρα, διότι "Οι αθίγγανοι έκλεψαν τα κάγκελα". Φοβισμένος και περίφροντις για το "πολιτικά ορθό", έκανε τους γύφτους που σηκώνουν νύχτα τα μέταλλα, "αθίγγανους"). Ο πτησιόφοβος πατέρας μου, όταν κάποτε θα πήγαινε αεροπορικώς στη Γερμανία, δήλωνε ένα μήνα πριν ότι θα ταξιδέψει με "τετρακινητήριο κολοσσό". 

Ο Μιχάλης Κατσαρός είπε κάποτε σε μια κυρία που τον επισκέφτηκε και τον είδε να βράζει πατάτες, να μην νομίζει ότι θα φάει βραστές πατάτες. "Μα αυτό δεν είναι πατάτα;" τον ρώτησε εκείνη. Ο ποιητής τη βεβαίωσε πως όχι, αυτό που έβλεπε ήταν...Pomme de terre. 

Όταν οι Ρωμαίοι αντιμετώπισαν τους Μαρκομάνους (βόρειο γερμανικό φύλλο), έβαλαν σαν εμπροσθοφυλακή στο στρατό τους τα λιοντάρια του τσίρκου. Τον τρόμο των αντιπάλων κατέστειλε ο στρατηγός τους, λέγοντας να μην φοβούνται. "Αυτά που βλέπετε είναι τα σκυλιά των Ρωμαίων". Και οι λεγεώνες ηττήθηκαν.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

το ανοίκειο ακριβώς μας ανοίγει το δρόμο στην ποίηση, μας επιτρέπει να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία και να πλησιάζουμε μέσω αυτήν το είναι τους.

Ανώνυμος είπε...

Εδώ "το ανοίκειο" είναι εκείνο που μας τρομάζει. Έτσι δεν είναι; Απέναντι σ' αυτό η γλώσσα φτιαχνει σωτήρια παιχνίδια

Β.Π.